Μήπως τελικά δεν είμαστε μόνοι.. απλά με τη λάθος παρέα;

Φταίμε εμείς που ζούμε μόνοι; Ή οι γύρω μας είναι βυθισμένοι στο δικό τους κόσμο που ξεχνάνε να κοιτάξουν γύρω τους.. Είναι ο κόσμος που ζούμε το πρόβλημα; Και αν ναι.. Μπορούμε να τον αλλάξουμε; Μπορεί η τεχνολογία όπως άρχισε να οδηγεί την ανθρωπότητα στην απόλυτη "ζομπικότητα" να επαναφέρει πίσω τον "ανθρώπινο παράγοντα"
΄
Δευτέρα του Πάσχα.. Κάθομαι σε μια καφετέρια με τη καλύτερη θέα που μπορούσε κανείς να ζητήσει απο την υπέροχη αυτή Αγγλική πόλη. Και κοιτάζω.. Χωρίς να βλέπω κάπου συγκεκριμένα.. Απλά κοιτάζω.. Το μυαλό μου αποροφημένο απο όλα αυτά που με απασχολούν.. Ένα συγκεκριμένα.. Η πτυχιακή μου.. Που ενώ πάει καλά.. Δε λέει να τελειώσει..
Θύμα και εγώ όπως όλος ο κόσμος που περνάει απο μπροστά μου. Μόνο που εγώ πιστεύω πως μπορώ να σωθώ.. Με το που θα τελειώσω υπάρχει ζωή μπροστά μου.. Του ίδους ζωή μακριά απο τη οθόνη..
Ο κόσμος γύρω μου δε λέει να το συνεδειτοποιήσει.. Ζευγάρια, οικογένειες.. Αποστασιοποιημένοι μεταξύ τους.
Βλέπω ένα παιδάκι, ξυπόλυτο γεμάτο χαρά είναι δεν είναι 16 χρονών.. Τωρά μπικίνη φοράει.. Πάνες.. Δε μπορώ να καταλάβω απο τη θέση που βρίσκομαι ( όχι πως έχει σημασία δηλαδή..) και παίζει με το συντριβάνι τις πλατίας.. Έχει γίνει μούσκεμα!!! Ωραίο θέαμα.. Οι δικοί τις? Ξενέρωτοι.. Καθισμένοι σε πάγκο.. Ούτε καν κοιτάζουνε το (καμάρι τους)..
Δε θα μιλήσω για τα ζευγάρια, που τα πλήστα θέλεις αρκετή φαντασία για να βγάλεις σ'αυτό το συμπέρασμα.. Αλλά για το κόσμο που περπατάει μόνος.. Ο πλήστος δηλαδή.. "Πιο καλή η μοναξιά απο εσένα που δε φτάνω"; Δε το νομίζω.. ου να έχουν ακουστά το "Βαρθακούρη" αυτοί οι άνθρωποι.. Και να είχαν τα Ipod, blackberry τους έκαναν ένα erase και μετατραπήκαν στην κατηγορία των leave-me-alone-i'm-better-of-with-my-technology...

I'm alone με τη τεχνολογία μου.. Μήπως όμως η τεχνολογία είναι τελικά ο σύντροφος μου; Μήπως είναι ένας εύκολος σύντροφος που ο κόσμος όλος αυτό ζητάει στις μέρες μας; Ένα εύκολο σύντροφο; Μήπως τελικά δεν είμαστε μόνοι; Απλά με τη λάθος παρέα;